Geen doei of dag, maar tot ziens met een glimlach

Vorige week nam ik, een soort van afscheid, van een klant. De opdracht is nog niet helemaal klaar, kwestie van afronden nog. Ik kreeg een grote witte doos mee die ik thuis pas mocht openen. In de doos zat een geweldige kaart met een nog mooiere tekst en heel veel cadeaus. Geen woorden voor (en dat wil wat zeggen)… hiervoor doe ik wat ik doe, loop ik graag een pasje harder en heb ik soms geen tijd voor vrienden, maar het is het waard.

“Hooggeëerde zeer gewaardeerde lieve collega,

Dank je wel voor alles dat je dit jaar hebt gedaan en gelaten voor ons. Voor je snelle reacties, flexibiliteit en de eigenstandigheid waarmee je werkt. Toen ik in het voorjaar hoorde dat jij de opdracht kon doen, viel er al een last van mijn schouders. En dat gevoel van opluchting werd alleen maar sterker toen we echt aan de slag gingen samen. Ik kon echt loslaten en werken aan herstel, wetende dat jij er was om de klus te klaren.

Je hebt me geleerd hoe belangrijk het is om af en toe kwetsbaarheid te tonen. Toegegeven – zo passend als jij dat kan – daar ben ik nog lang niet, maar de eerste stappen zijn gezet.

Ik heb een enorm pakket samengesteld om de koude wintermaanden mee door te komen en weet zeker dat we elkaar in 2020 weer met regelmaat tegenkomen. Ik had je graag nog een goede crisis/calamiteit gewenst, maar gelukkig voor ons bedrijf, is dit niet gebeurd. De enorme kaart blijkt toch nog veel te klein voor alles dat ik je wil zeggen: Bedankt en UP naar volgend jaar!”